တစ္စင္းၿပီးတစ္စင္း
ဆိုက္ကပ္
ထြက္ခြာ
ေၾသာ္…..
ငါ့ဘူတာအုိေတာင္
အသက္ရေနၿပီ။
မင္းကေတာ့ ေျပးလႊားဆဲ
ဘူတာေတြ႕တိုင္း ဆိုက္မယ္ဆိုတဲ့
အေတြးနဲ႔....
ကပ္ခ်င္ကပ္ ခြာခ်င္ခြာ
အားလုံးမင္းသေဘာပါ
ဒါေပမယ့္
ငါ့အျဖဴေရာင္ ဘူတာ
မစြန္းထင္းပါေစနဲ႔။
အတိတ္၊
ပစၥုဳပၸန္၊
အနာဂတ္၊
အႏုိင္၊ အ႐ႈံး
အားလုံး ဒီသံလမ္းေပၚမွာေျပးလႊား
မ်က္လွည့္ျပသလိုပါလား....
မင္းေနာက္ေက်ာမွာ
မွတ္တိုင္ေတြ ၾကက္ေျခခတ္ေတြခ်န္ခဲ့
အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ ေအးျမတဲ့ဘူတာမွာ
မင္း...ေမွးစက္ႏုိင္ပါေစ။
အဆုံးမရွိတဲ့
ဒီမ်ဥ္းၿပိဳင္ေတြေပၚမွာ
ဝိဥာဥ္မခမ္းသေရြ႕
ဆက္ခုတ္ေနဦးေပါ့။
Monday, May 14, 2007
ဘူတာနဲ႔ ရထား
Posted by အိမ့်ချမ်းမြေ့ at 12:01 PM
Labels: ကိုဒီ၀ိုင္း
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment