မေန႔ညကေပါ့… သူမနဲ႔အတူ
ၿမိဳ႕ျပရဲ့လမ္းေတြေပၚ ေလွ်ာက္သြားတယ္
အိမ္ျပန္ခ်ိန္
လကလည္းသာလို႔….
ဒါေပမယ့္ ေလထဲမွာေလ။
အသံသာေလးရယ္…
ငါတိမ္းညြတ္ေနလို႔ပါ
မီးဆိုလည္း ငါဝင္တိုးေတာ့မယ္
တစ္ဘဝစာ
ေလာင္ကၽြမ္း ျပာက်….
ငါ ေပ်ာက္ဆုံးသြားမွေအးမယ္။
မသိစိတ္က မျဖစ္ႏုိင္မွန္းသိေနလည္း
ငါ အတိတ္ေမ့ခ်င္ခဲ့တဲ့ေကာင္ပါ
အိပ္ခ်င္တဲ့ေနရာဟာ ငါ့ေမြ႔ယာပဲေပါ့။
ဘာကိုမွဂရုမစိုက္တတ္တဲ့ေကာင္
ေလထဲကအနမ္းေတြေတာင္ လုိက္ဖမ္းေနတတ္ၿပီ။
ဒါနဲ႔ဆို အားလုံးေပါင္းႏွစ္ပြင့္ေသာ အနမ္း
ဒီရင္မွာ ႏြမ္းေနရၿပီ။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ
ေလထဲကလရိပ္ ကိုဖမ္းတဲ့
ငါ…
ေခတ္သစ္ ငမို္က္သားလား?
Tuesday, July 31, 2007
ေလထဲက လရိပ္
Posted by အိမ့်ချမ်းမြေ့ at 12:16 AM 1 comments
Labels: ကိုဒီ၀ိုင္း
Wednesday, July 11, 2007
ယုံၾကည္ပါ
ငါ သစ္ပင္ျဖစ္ခ်င္တယ္
"…. "ေမာရင္ ငါ့အရိပ္ေအာက္မွာ
အပန္းေျဖဖို႔ရယ္
အထီးက်န္တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြနားေထာင္ေပးဖို႔႔ရယ္
...သစ္ရြက္သံစဥ္ေတြနဲ႔
ေခၽြးသိပ္ဖို႔ရယ္..
"…."အလိုရွိတယ္ဆို ငါ့အရိပ္ကို
တစ္ဘဝစာ မုိးေပးခ်င္တာပါ…
သစ္တစ္ပင္ျဖစ္ဖို႔အတြက္
ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုရဲ့ ဒဏ္ကိုေတာ့ငါခံႏုိင္ရမယ္
ဒါေပမယ့္…
ငါ….သစ္ပင္ပါ…
ငါ….ခေရတစ္ပြင့္ျဖစ္ခ်င္တယ္
ေသြးလႊမ္းတဲ့စိန္ေတြ မႀကိဳက္္တဲ့ "…."အတြက္
ၾကယ္ေတြခူးၿပီး ခေရ တစ္ကုံးေပးခ်င္တယ္
"…."အတြက္ဆို ငါ့ခေရကအၿမဲေမႊးပ်ံ႕ေစရမယ္..
ဘဝအေမာေတြ ႀကဳံတိုင္း
ခေရအနမ္းေတြနဲ႔ လန္းဆန္းေစရမယ္…
ငါ ခေရတစ္ပြင့္ျဖစ္ဖို႔အတြက္
"….."ေကသာရဲ့ႏူးည့ံမႈဒဏ္ကိုေတာ့ ငါခံႏုိင္ရမယ္
ဒါေပမယ့္…
ငါ….ခေရတစ္ပြင့္ပါ….
ငါ….ေဆာ္လမြန္တစ္ေကာင္ျဖစ္ခ်င္တယ္
ဝက္ဝံနဲ႔ သိမ္းငွက္ေတြ
အရုိးခိုက္တဲ့ ေရခဲေခ်ာင္းေရခ်ိဳေတြၾကား
အရာအားလံုးကို အံတုၿပီး
"…."ရွိမယ့္ကမ္းစပ္ကို အေရာက္ျပန္လာမွာပါ
ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔လြန္းတဲ့
"….."အၾကည့္ဒဏ္ကိုေတာ့ ငါခံႏုိင္ရမယ္
ဒါေပမယ့္…
ငါ….ေဆာ္လမြန္တစ္ေကာင္ပါ…
ငါ…မိုးစက္ပြင့္္ျဖစ္ခ်င္တယ္….
ဒီ ဘဝကႏၱရထဲ
"….."လက္ကို္ဆြဲၿပီး
တို႔ ထြက္သက္ကို အတူတူ
ရႈိက္ၾကရေအာင္ပါ
ေႏြးေထြးလြန္းတဲ့
"….." ရဲ့ရယ္သံခ်ိဳေတြ ဒဏ္ကိုေတာ့ ငါခံႏုိင္ရမယ္
ဒါေပမယ့္…
ငါ…မိုးစက္ပြင့္္ပါ…
ယုံၾကည္ပါ "…." ရယ္....
Posted by အိမ့်ချမ်းမြေ့ at 4:40 PM 0 comments
Labels: ေခတ္စာဆုိ
ႏွစ္သိမ့္ဆု
အိပ္မရျခင္းမွာ
တေစၦတစ္ေကာင္ ဗုံတီးေနတယ္
ပါးစပ္ကလည္း တတြတ္တြတ္နဲ႔
ေအးစက္ျခင္းေတြ ရုိက္လႊတ္ေနတယ္
မယ္သီတာရယ္
ဝိဥာဥ္ေတြ ေတာင့္တင္းလို႔
ေစာင့္ေနရတာ ကမၻာေတာင္ပ်က္ေတာ့မယ္
သူမ တစ္ေရးမွႏုိးပါေလစ
ေကာင္းကင္မွာလည္း တဝုန္းဝုန္းနဲ႔
ၾကယ္ေတြေၾကြေနေလရဲ့
ကၽြန္ေတာ့္ဆုေတာင္းကေတာ့
ပုိးစုန္းၾကဴးတစ္ေကာင္ေလာက္မွ မလက္
မီးေတာက္ေတြလား အနမ္းေတြလား
ရြာခ်လိုက္ပါ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ေပၚကို
မမွီတာကို လွမ္းခ်င္တဲ့
ငမိုက္သားအတြက္ ႏွစ္သိမ့္ဆုျဖစ္ျဖစ္ေပါ့
ေနာက္ဆုံးဇာတ္ထုပ္ မကခင္ညမွာ
______ အခ်စ္ေတာ့
ကၽြန္ေတာ္ ဒႆဂီရိ
ေမွ်ာ္လင့္ေနမိတယ္။ ။
Posted by အိမ့်ချမ်းမြေ့ at 2:09 PM 0 comments
Labels: ေခတ္စာဆုိ
ရင္ဖြင့္သံ
မီးေလာင္ကႀကိဳးေတြ လက္တဲ့ညေပါ့
ကၽြန္ေတာ့္မင္းသမီးေလးက
ငိုခ်င္းတစ္ပုဒ္ၿငီးတယ္
သူတစ္ကယ္မထင္ခဲ့မိဘူးတဲ့
ရႈံးစရာကို မက်န္ေတာ့ သလုိပဲ
ပဥၥလက္ေတြ ဆိတ္သုဥ္း
ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္သုည တစ္လုံး ျဖစ္သြားတယ္။
ကၽြန္ေတာ္အရူံးသမားပါ
ေရႊလင္ဗန္းကိုတပ္မက္ ေနသလိုမ်ိဳး
ဘယ္သူကသနားမွာလဲ
မင္းကိုက ဆိုၿပီးအျပစ္တင္လည္းခံ
ထားရင္လည္း စံရမွာပါ…
ဒါေပမယ့္
အဲဒီအရႈံးသမားက မင္းသမီးေလးဘဝမွာ
ခလုတ္ကန္သင္းမျဖစ္ေစရပါဘူး
ရင္ကိုနင္းၿပီး သြားရင္ေတာင္
သူမေျခဖဝါး ေသြးေျခမဥႏုိင္ေအာင္
ျဖည့္ဆည္းေပးႏုိင္လို႔
ျပဳံးေပ်ာ္ေနမွာပါ…
မင္းသမီးေလးရယ္…ဒါတစ္ကယ့္အရံႈးသမားတစ္ေယာက္္ရဲ့ ရင္ဖြင့္သံပါ…
Posted by အိမ့်ချမ်းမြေ့ at 2:04 PM 0 comments
Labels: ေခတ္စာဆုိ
Saturday, July 7, 2007
ပါးျပင္နဲ႕ မွီအံုး
မေလးက ေျပာတယ္။ ကုိယ္႕ ကဗ်ာေတြကို ဖက္အိပ္ခ်င္တယ္ တဲ႕။ အဲဒါနဲ႕ ဒီကဗ်ာရုိးရုိးေလးကို ေရးေပးလိုက္တယ္။ မေလး အတြက္... ဆိုေတာ႕ တခ်ိဳ႕ တခ်ိဳ႕ လူေတြကို ကိုယ္စားျပဳေနရာ ေရာက္ေနမလားေတာ႕ မသိ။
ခ်စ္သူက ပါးျပင္
ကိုယ္႕ရင္က မွီအံုး ဆိုပါေတာ႕...
သူၿပံဳးကာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္အိပ္ေစဖို႕
ရန္ခုန္သံ သာသာတိတ္ကာ
ေခ်ာ႕သိပ္မယ္ေနာ႕...။
သို႕ေပမယ္႕ခ်စ္သူခင္
ေမြ႕ယာကို ပစ္ခြာထားခဲ႕တဲ႕
ညမ်ားပင္ အခ်ိန္ေက်ာ္ေတာ႕
ေပၚမလာ ရင္မွာကၽြမ္းလို႕
လြမ္းရသည္ပင္...။
က်ီစားတဲ႕ ပ်ိဳပ်ိဳခင္
ညဥ္႕နက္စဥ္ ျပန္လာေတာ႕...
ႏြဲ႕ဆိုးကာ ေခါင္းတင္၀ွက္ကာမွ
ေအးစက္နာ ရင္ခြင္ခါးႏိုင္ဘု
သူ႕ပါးျပင္ ပူေငြ႕ေထြးနဲ႕
ေႏြးသြားတာေပါ႕...။
Posted by အိမ့်ချမ်းမြေ့ at 12:41 PM 0 comments
Labels: မပန္ဒိုရာ