~တၿပည္သူ အိမ့္ခ်မ္းေၿမ့~
မိေတာ.. မုန္႔လုံးေရေပၚလုပ္စားျဖစ္တယ္။
မုန္႔လုံးတာေတာင္ ရည္ရြယ္ခ်က္အႀကီးႀကီးထားတယ္။
ဂ်ဴနီယာေတာေလးကို ယဥ္ေက်းမႈသင္ေပးမယ္၊ အမ်ိဳးေတြကို ႏွစ္သစ္ကူးမုန္႔႔လံုးေရေပၚေဝမယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ႀကီးနဲ႔။
တစ္ကယ္ေတာ့...
သင္ေပးရေအာင္လည္း မိေတာကိုယ္တိုင္ကခုမွ လုံးဖူးတယ္။ ဆန္မႈန္႔ နဲ႔ ေကာက္ညႇင္းဆန္မႈန္႔က ၁:၄။ ဆားေလးထည့္နယ္တယ္။ ဟုတ္ျပီဆိုၿပီး ေရေတြေလာင္းခ်လိုက္တာ ေရေတာင္ကူးလို႔ရမလိုျဖစ္သြားလို႔ အမႈန္႔ေတြထပ္ထည့္ရတယ္။
ညကလည္း စူပါစတိုးမွာ ထန္းလ်က္အ႐ွာထြက္တာမေတြ႔လာလို့
ထန္း လ်က္အစား ေခ်ာ့ကလက္အျဖဴသုံးမယ္ျပင္တယ္။ ကိုရင္က ထန္းလ်က္မရရေအာင္႐ွာေပးမယ္ဆိုၿပီး
မနက္အေစာႀကီးထဲက ထန္းလ်က္အ႐ွာထြက္တယ္။ ဒီၿမိဳ႕မွာ႐ွိသမ်ွ ကုလားဆိုင္ကုန္ေလၿပီလားေတာင္ မသိ။
ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ထန္းလ်က္အစား
ၾကံသကာေတြ ရလာတယ္။ မိေတာမိခင္ႀကီးကေတာ့
သူဝယ္ေနက်ဆိုင္မွာ အတုံးႀကီးေတြလိုက္ကို႐ွိတယ္ေျပာတယ္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ.. မိေတာ၊ ဂ်ဴနီယာေတာႏွစ္ေယာက္လုံးရဲ႕ မ်က္ႏွာ၊ နဖူး၊ ဆံပင္၊ အက်ီ္ေတြမွာ.. ဆန္မႈန္႔ေတြေပၿပီး မီးဖိုႀကီးတစ္ခုလုံးလည္း ေဖြးေဖြးလႈပ္။ ထန္းလ်ွက္အ႐ွာထြက္သြားတဲ့ ကိုရင္ျပန္အေရာက္.. မီးဖိုထဲဘယ္က ေမ်ာက္ျဖဴႏွစ္ေကာင္ေရာက္ေနလဲ ဆိုတဲ့ပုံနဲ႔ တစ္ခ်က္ မွင္တက္သြားတယ္။
အေရးထဲ..
ဂ်ူနီယာသာေအးက လက္မေဆးဘဲ မုန္႔ငါးလုံး ဝင္လုံးေပးျပီး ထင္ထားသေလာက္
စိတ္ဝင္စားစရာမေကာင္းဘူးလို႔
ဆိုၿပီး ခပ္တည္တည္နဲ႔ ထြက္သြားတယ္။
သုံးနာရီၾကာသြားတယ္။ မုန္႔နယ္ရတဲ့လက္ေကာ၊ ရပ္ရတဲ့ေျခေထာက္ေတြပါ နာက်င္ကိုက္ခဲျခင္း ေဝဒနာခံစားရအၿပီး၊ မုန္႔လုံးလွလွေလးေတြထြက္လာအၿပီး အိပ္ရာထဲလဲခ်ိန္ ညီမေတာ္ေတာက ညေနမွာ The jungle book သြားၾကည့္မယ္ဆိုလာတယ္။
မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး.. မလိုက္နိုင္ေတာ့ဘူးဆိုေပမယ့္ အိမ္ဖုန္းေခၚလိုက္၊ ဟန္းဖုန္းေခၚလိုက္နဲ႔ ကေလးေတြကိုအေၾကာင္းျပၿပီး ကေလး႐ုပ္႐ွင္ေတြ အလြန္ႀကိဳက္ေသာ ညီမေတာ္ေတာက မလိုက္ခ်င္ေန.. ကေလးေတြေခၚသြားမယ္ဆိုလာလို႔
ခဏေလးေတာ့အိပ္ခြင္ု႔ျပဳပါေတာင္းပန္။ ႏိုးေတာ့ ေရအျမန္ခ်ိဴး ... ႐ုပ္႐ွင္႐ုံကိုေျပးဖို႔ျပင္တယ္။
ကိုရင္ကေတာ့ ေခ်ာ့ကလက္ျဖဴနဲ႔လုပ္တဲ့ မုန္႔လုံးေရေပၚနဲ႔ ၾကံသကာနဲ႔လုပ္တဲ့ မုန္႔လုံးေရေပၚ၊ ဆားထည့္နယ္တဲ့မုန္႔ႏွစ္နဲ့ ဆားမပါတဲ့မုန္႔ႏွစ္၊ ဗစ္နစ္လာထည့္တာနဲ႔မထည့္တာ...ဘယ္ဟာပိုေကာင္းလဲ ျမည္းေပးလိုက္ရတာမွာ ထမင္းေတာင္မစားႏိုင္ေတာ့ဘဲ.. ဗိုက္ေလးၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနခ်ိန္...
႐ုပ္႐ွင္႐ုံသြားၾကဖို႔ ေအာက္ဆင္းအလာ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနတဲ့ ဂ်ဴနီယာသာေအးက မုန္႔လုံးေရေပၚေတြကို ေသခ်ာပန္းကန္ထဲထည့္ အုန္သီးျခစ္ျဖဴးၿပီး က်က်နနစားေနေတာ့.. မိေတာဝမ္းသာမိၿပီး ႀကိဳက္လားေမး။ အရမ္းႀကိဳက္တယ္ေမေမဆိုေသာ သူ႔ပန္းကန္ထဲအၾကည့္ မုန္႔လုံးေရေပၚထဲက ၾကံသကာေတြနဲ႔ ေခ်ာ့ကလက္အျဖဴေတြကို အကုန္ေဖာက္ထုတ္ၿပီး ပန္းကန္ပတ္လည္တန္းစီဖယ္ထားကာ မုန္႔ျဖဴသားခ်ည္းစားေနတာကို ေတြ႔ရေတာ့တယ္။
မိေတာလည္း.. မုန္႔ုျဖူခ်ည္းပဲလုံးၿပီးျပဳတ္ေကြၽးတာ အကုန္သက္သာမည္ေတြးမိလိုက္ေသးတယ္။
အမ်ိဴးေတြကို မုန္႔ေဝမယ့္ အစီစဥ္ပ်က္သြားေပမယ့္ မိခင္ႀကီးကိုေတာ့ ဝင္ေပးျဖစ္တယ္။ ဘယ္လိုလည္း ေကာင္းလားဟင္ေမေမလို႔.. ပထမဆုံးလုပ္တဲ့ မုန္႔လုံးေရေပၚေလးကို ဂုဏ္ယူၿပီးေမးမိတယ္။
'သမီးမုန္႔လုံးေရေပၚလား.. ..
အင္း.....
...........
မုန္႔လုံးေရေပၚအတိုင္းပဲေလ..'
မိခင္ႀကီးက ဆိုတယ္။ သူ႔အေျဖေၾကာင့္ ရယ္ရမလို ငိုရမလိုလိုျဖစ္သြားလို႔ ႐ုပ္႐ွင္႐ုံဘက္ပဲ ဆက္ထြက္ခဲ့တယ္။
Kipling ရဲ႕
The jungle book ပထမဆံုး႐ုံတင္တဲ့ေန႔မို႔ တန္းစီရတယ္။ တစ္ခါမွ မၾကံဳဖူးလို႔ အံျသမိတယ္။ ျမင္ျမင္သမ်ွ ကေလးေတြခ်ည္းပဲ။
သို႔ေပမယ့္ ညီမေတာ္ေတာလို ကေလးကားႀကိဳက္တဲ့ အသက္ ၆၀ေက်ာ္ လူႀကီးေတြလည္း တန္းစီေနတာေတြ႔ရတယ္။ ညီမေတာ္ေတာက ေတာင္ေဝွးအရြယ္ ေရာက္ရင္ေတာင္ ဒီလိုကားေတြလာၾကည့္ေနဦးမွာပဲဆိုတယ္။ မိေတာလည္း ေအလီယံကားေတြကို ေတာင္ေဝွးနဲ့အရြယ္ေရာက္တဲ့အထိ လာၾကည့္ေနဦးမွာလို႔ အားက်မခံျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
႐ုံထဲေရာက္ေတာ့ အားလုံးတန္းစီထိုင္၊ မိေတာဘက္မွာ ေလးေယာက္စာခုံလြတ္တယ္။
ညာဘက္မွာဂ်ဴနီယာသာေအးထိုင္ေနတယ္။ ခုံလြတ္မွာ ၁၀ႏွစ္အရြယ္ ကေလးတစ္ေယာက္ လာထိုင္တယ္။
ကေလးေတြလန္႔မလားေတြးမိလို႔..
က်ားေတြ၊ ျခေသ့္ေတြနဲ႔ ေၾကာက္ရင္ ေမေမ့လက္ကို ကိုင္ထားေနာ္လို႔ ဂ်ဴနီယာသာေအးကိုေျပာၿပီး ငိုက္ဖို႔ျပင္တယ္။
တစ္ကယ္တမ္း႐ုပ္႐ွင္ျပတဲ့အခါ..
Kipling စာေရးေတာ္တာေကာ၊ ႐ိုက္တဲ့သူေတြေတာ္လြန္းတာေကာ ငိုက္ဖို႔ျပင္တဲ့ မိေတာမွာ ငိုက္ဖို႔အခြင့္ေရး လံုးဝ မရလိုက္ဘူး။ thriller ကားေတြထက္ ရင္ခုန္စိတ္လႈပ္႐ွားစရာေကာင္းေနတာမို႔.. ေၾကာက္ရင္ေမေမ့လက္ကိုင္ထားေနာ္လို႔ ေျပာထားတဲ့ မိေတာမွာ..
Shere Khan တစ္ခ်က္ဟိန္းလိုက္တိုင္း တုန္တုန္သြားလို႔
ဂ်ဴနီယာသာေအးရဲ႕လက္ကို အားကိုးတျကီးဆုပ္ကိုင္ထားရတယ္။ ေဘးက ကေလးကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့လည္း ေအးေအးေဆးေဆးပဲ။
ဂ်ဴနီယာကလည္း လက္ကိုအကိုင္မခံ ႐ုန္းေနလို႔ ကိုယ့္ပိုက္ဆံအိတ္ႀကိဳးကို ကိုယ္ကိုင္ထားရတယ္။
႐ုပ္႐ွင္အၿပီးမေတာ့...
တစ္ေနကုန္မုန္႔လုံးထားတဲ့ ဒဏ္ရယ္...
Kipling ရဲ႕ ရင္ခုန္စိတ္လႈပ္႐ွားဖြယ္ ႐ုပ္႐ွင္ေၾကာင့္ရယ္.. Shere Khan မ်က္ႏွာႀကီးကို ျမင္ေယာင္ေနၿပီး
မိေတာမွာ အိမ္ကိုမနည္းကားေမာင္းၿပီး ျပန္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။
အိမ့္ခ်မ္းေျမ့
မုန္႔လုံးတာေတာင္ ရည္ရြယ္ခ်က္အႀကီးႀကီးထားတယ္။
ဂ်ဴနီယာေတာေလးကို ယဥ္ေက်းမႈသင္ေပးမယ္၊ အမ်ိဳးေတြကို ႏွစ္သစ္ကူးမုန္႔႔လံုးေရေပၚေဝမယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ႀကီးနဲ႔။
တစ္ကယ္ေတာ့...
သင္ေပးရေအာင္လည္း မိေတာကိုယ္တိုင္ကခုမွ လုံးဖူးတယ္။ ဆန္မႈန္႔ နဲ႔ ေကာက္ညႇင္းဆန္မႈန္႔က ၁:၄။ ဆားေလးထည့္နယ္တယ္။ ဟုတ္ျပီဆိုၿပီး ေရေတြေလာင္းခ်လိုက္တာ ေရေတာင္ကူးလို႔ရမလိုျဖစ္သြားလို႔ အမႈန္႔ေတြထပ္ထည့္ရတယ္။
ညကလည္း စူပါစတိုးမွာ ထန္းလ်က္အ႐ွာထြက္တာမေတြ႔လာလို့
ထန္း လ်က္အစား ေခ်ာ့ကလက္အျဖဴသုံးမယ္ျပင္တယ္။ ကိုရင္က ထန္းလ်က္မရရေအာင္႐ွာေပးမယ္ဆိုၿပီး
မနက္အေစာႀကီးထဲက ထန္းလ်က္အ႐ွာထြက္တယ္။ ဒီၿမိဳ႕မွာ႐ွိသမ်ွ ကုလားဆိုင္ကုန္ေလၿပီလားေတာင္ မသိ။
ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ထန္းလ်က္အစား
ၾကံသကာေတြ ရလာတယ္။ မိေတာမိခင္ႀကီးကေတာ့
သူဝယ္ေနက်ဆိုင္မွာ အတုံးႀကီးေတြလိုက္ကို႐ွိတယ္ေျပာတယ္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ.. မိေတာ၊ ဂ်ဴနီယာေတာႏွစ္ေယာက္လုံးရဲ႕ မ်က္ႏွာ၊ နဖူး၊ ဆံပင္၊ အက်ီ္ေတြမွာ.. ဆန္မႈန္႔ေတြေပၿပီး မီးဖိုႀကီးတစ္ခုလုံးလည္း ေဖြးေဖြးလႈပ္။ ထန္းလ်ွက္အ႐ွာထြက္သြားတဲ့ ကိုရင္ျပန္အေရာက္.. မီးဖိုထဲဘယ္က ေမ်ာက္ျဖဴႏွစ္ေကာင္ေရာက္ေနလဲ ဆိုတဲ့ပုံနဲ႔ တစ္ခ်က္ မွင္တက္သြားတယ္။
အေရးထဲ..
ဂ်ူနီယာသာေအးက လက္မေဆးဘဲ မုန္႔ငါးလုံး ဝင္လုံးေပးျပီး ထင္ထားသေလာက္
စိတ္ဝင္စားစရာမေကာင္းဘူးလို႔
ဆိုၿပီး ခပ္တည္တည္နဲ႔ ထြက္သြားတယ္။
သုံးနာရီၾကာသြားတယ္။ မုန္႔နယ္ရတဲ့လက္ေကာ၊ ရပ္ရတဲ့ေျခေထာက္ေတြပါ နာက်င္ကိုက္ခဲျခင္း ေဝဒနာခံစားရအၿပီး၊ မုန္႔လုံးလွလွေလးေတြထြက္လာအၿပီး အိပ္ရာထဲလဲခ်ိန္ ညီမေတာ္ေတာက ညေနမွာ The jungle book သြားၾကည့္မယ္ဆိုလာတယ္။
မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး.. မလိုက္နိုင္ေတာ့ဘူးဆိုေပမယ့္ အိမ္ဖုန္းေခၚလိုက္၊ ဟန္းဖုန္းေခၚလိုက္နဲ႔ ကေလးေတြကိုအေၾကာင္းျပၿပီး ကေလး႐ုပ္႐ွင္ေတြ အလြန္ႀကိဳက္ေသာ ညီမေတာ္ေတာက မလိုက္ခ်င္ေန.. ကေလးေတြေခၚသြားမယ္ဆိုလာလို႔
ခဏေလးေတာ့အိပ္ခြင္ု႔ျပဳပါေတာင္းပန္။ ႏိုးေတာ့ ေရအျမန္ခ်ိဴး ... ႐ုပ္႐ွင္႐ုံကိုေျပးဖို႔ျပင္တယ္။
ကိုရင္ကေတာ့ ေခ်ာ့ကလက္ျဖဴနဲ႔လုပ္တဲ့ မုန္႔လုံးေရေပၚနဲ႔ ၾကံသကာနဲ႔လုပ္တဲ့ မုန္႔လုံးေရေပၚ၊ ဆားထည့္နယ္တဲ့မုန္႔ႏွစ္နဲ့ ဆားမပါတဲ့မုန္႔ႏွစ္၊ ဗစ္နစ္လာထည့္တာနဲ႔မထည့္တာ...ဘယ္ဟာပိုေကာင္းလဲ ျမည္းေပးလိုက္ရတာမွာ ထမင္းေတာင္မစားႏိုင္ေတာ့ဘဲ.. ဗိုက္ေလးၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနခ်ိန္...
႐ုပ္႐ွင္႐ုံသြားၾကဖို႔ ေအာက္ဆင္းအလာ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနတဲ့ ဂ်ဴနီယာသာေအးက မုန္႔လုံးေရေပၚေတြကို ေသခ်ာပန္းကန္ထဲထည့္ အုန္သီးျခစ္ျဖဴးၿပီး က်က်နနစားေနေတာ့.. မိေတာဝမ္းသာမိၿပီး ႀကိဳက္လားေမး။ အရမ္းႀကိဳက္တယ္ေမေမဆိုေသာ သူ႔ပန္းကန္ထဲအၾကည့္ မုန္႔လုံးေရေပၚထဲက ၾကံသကာေတြနဲ႔ ေခ်ာ့ကလက္အျဖဴေတြကို အကုန္ေဖာက္ထုတ္ၿပီး ပန္းကန္ပတ္လည္တန္းစီဖယ္ထားကာ မုန္႔ျဖဴသားခ်ည္းစားေနတာကို ေတြ႔ရေတာ့တယ္။
မိေတာလည္း.. မုန္႔ုျဖူခ်ည္းပဲလုံးၿပီးျပဳတ္ေကြၽးတာ အကုန္သက္သာမည္ေတြးမိလိုက္ေသးတယ္။
အမ်ိဴးေတြကို မုန္႔ေဝမယ့္ အစီစဥ္ပ်က္သြားေပမယ့္ မိခင္ႀကီးကိုေတာ့ ဝင္ေပးျဖစ္တယ္။ ဘယ္လိုလည္း ေကာင္းလားဟင္ေမေမလို႔.. ပထမဆုံးလုပ္တဲ့ မုန္႔လုံးေရေပၚေလးကို ဂုဏ္ယူၿပီးေမးမိတယ္။
'သမီးမုန္႔လုံးေရေပၚလား.. ..
အင္း.....
...........
မုန္႔လုံးေရေပၚအတိုင္းပဲေလ..'
မိခင္ႀကီးက ဆိုတယ္။ သူ႔အေျဖေၾကာင့္ ရယ္ရမလို ငိုရမလိုလိုျဖစ္သြားလို႔ ႐ုပ္႐ွင္႐ုံဘက္ပဲ ဆက္ထြက္ခဲ့တယ္။
Kipling ရဲ႕
The jungle book ပထမဆံုး႐ုံတင္တဲ့ေန႔မို႔ တန္းစီရတယ္။ တစ္ခါမွ မၾကံဳဖူးလို႔ အံျသမိတယ္။ ျမင္ျမင္သမ်ွ ကေလးေတြခ်ည္းပဲ။
သို႔ေပမယ့္ ညီမေတာ္ေတာလို ကေလးကားႀကိဳက္တဲ့ အသက္ ၆၀ေက်ာ္ လူႀကီးေတြလည္း တန္းစီေနတာေတြ႔ရတယ္။ ညီမေတာ္ေတာက ေတာင္ေဝွးအရြယ္ ေရာက္ရင္ေတာင္ ဒီလိုကားေတြလာၾကည့္ေနဦးမွာပဲဆိုတယ္။ မိေတာလည္း ေအလီယံကားေတြကို ေတာင္ေဝွးနဲ့အရြယ္ေရာက္တဲ့အထိ လာၾကည့္ေနဦးမွာလို႔ အားက်မခံျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
႐ုံထဲေရာက္ေတာ့ အားလုံးတန္းစီထိုင္၊ မိေတာဘက္မွာ ေလးေယာက္စာခုံလြတ္တယ္။
ညာဘက္မွာဂ်ဴနီယာသာေအးထိုင္ေနတယ္။ ခုံလြတ္မွာ ၁၀ႏွစ္အရြယ္ ကေလးတစ္ေယာက္ လာထိုင္တယ္။
ကေလးေတြလန္႔မလားေတြးမိလို႔..
က်ားေတြ၊ ျခေသ့္ေတြနဲ႔ ေၾကာက္ရင္ ေမေမ့လက္ကို ကိုင္ထားေနာ္လို႔ ဂ်ဴနီယာသာေအးကိုေျပာၿပီး ငိုက္ဖို႔ျပင္တယ္။
တစ္ကယ္တမ္း႐ုပ္႐ွင္ျပတဲ့အခါ..
Kipling စာေရးေတာ္တာေကာ၊ ႐ိုက္တဲ့သူေတြေတာ္လြန္းတာေကာ ငိုက္ဖို႔ျပင္တဲ့ မိေတာမွာ ငိုက္ဖို႔အခြင့္ေရး လံုးဝ မရလိုက္ဘူး။ thriller ကားေတြထက္ ရင္ခုန္စိတ္လႈပ္႐ွားစရာေကာင္းေနတာမို႔.. ေၾကာက္ရင္ေမေမ့လက္ကိုင္ထားေနာ္လို႔ ေျပာထားတဲ့ မိေတာမွာ..
Shere Khan တစ္ခ်က္ဟိန္းလိုက္တိုင္း တုန္တုန္သြားလို႔
ဂ်ဴနီယာသာေအးရဲ႕လက္ကို အားကိုးတျကီးဆုပ္ကိုင္ထားရတယ္။ ေဘးက ကေလးကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့လည္း ေအးေအးေဆးေဆးပဲ။
ဂ်ဴနီယာကလည္း လက္ကိုအကိုင္မခံ ႐ုန္းေနလို႔ ကိုယ့္ပိုက္ဆံအိတ္ႀကိဳးကို ကိုယ္ကိုင္ထားရတယ္။
႐ုပ္႐ွင္အၿပီးမေတာ့...
တစ္ေနကုန္မုန္႔လုံးထားတဲ့ ဒဏ္ရယ္...
Kipling ရဲ႕ ရင္ခုန္စိတ္လႈပ္႐ွားဖြယ္ ႐ုပ္႐ွင္ေၾကာင့္ရယ္.. Shere Khan မ်က္ႏွာႀကီးကို ျမင္ေယာင္ေနၿပီး
မိေတာမွာ အိမ္ကိုမနည္းကားေမာင္းၿပီး ျပန္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။
အိမ့္ခ်မ္းေျမ့
